Caroline Polachek, Amplified

Po dziesięcioletnim muzycznym wzroście Caroline Polachek przeżywa moment zeitgeist – w środku trwającej pandemii. Pang, eksperymentalny popowy debiutancki album piosenkarki i producenta pod jej własnym nazwiskiem, ukazał się kilka miesięcy przed kwarantanną.

Droga na szczyt Caroline rozpoczęła się od pisania i śpiewania w indie-rockowym duecie Chairlift z ciężkim syntezatorowym brzmieniem i była napędzana współpracą z gigantami takimi jak Beyonce oraz przełomowymi muzykami/producentami, takimi jak Blood Orange, Charlie XCX i ekipą PC Music. Z manierami skręciła też w lewo w stronę elektronicznej muzyki ambient i minimalistycznych rytmów, nagrywając jako Ramona Lisa i CEP. W ten sposób strona artystyczna i popowa Caroline zawsze uzupełniały się. Na albumie Pang szczęśliwie się połączyły, a Polachek miała wyruszyć w długą trasę koncertową, która obejmowała występy na festiwalach Coachella i Glastonbury: „Pragnęłam tego przez całe życie” — mówi.

Pandemia przerwała to wszystko. Jednak przymusowy okres słuchania w domu zapewnił Caroline i albumowi Pang jeszcze większą publiczność. „O wiele więcej osób połączyło się z płytą w 2020 roku, niż mogłam przypuszczać” — mówi zdumiona. Kiedy latem 2021 roku wydawało się, że trasy koncertowe znów się rozpoczną, terminy Polachek szybko się wyprzedały, a artystka wydała nawet nową piosenkę z tej okazji.

Utwór „Bunny Is a Rider” został ukończony z partnerem produkcyjnym Dannym L. Harle'em tuż przed lockdownem, ale „letni jam o niedostępności” z dynamiczną linią basu wywołał reakcję w kolejnych okresach pośrednich. Pod koniec roku scenarzyści Pitchfork nazwali ten kawałek „psychodelicznego seksownego nonsensu” (jej słowa) Piosenką Roku.

Ale ten „seksowny nonsens” niekoniecznie dotyczy eklektycznych gustów słuchania Caroline. „Naprawdę kocham rzeczy, które wydają się tajemnicze i nieumiejscowione pod względem czasu i stylu”, mówi, wspominając ostatni raz, kiedy utwór muzyczny naprawdę ją zdumiał: „Słuchałam kompozytora, którego naprawdę podziwiam, Valentina Silvestrova. Bardzo lubię jego utwory fortepianowe i wokalne, ale chciałam wejść w zewnętrzne rejony jego katalogu, więc wczoraj sprawdzałam chóralną płytę Sacred Works z 2007 roku. Utwór otwierający to „Liturgical Chants: 1 Litany” i jest to po prostu niesamowity kawałek muzyki. Wyraźnie nawiązuje do dawnej formy, ale z tymi wszystkimi naprawdę nowoczesnymi zmianami akordów, jakby to mogło być napisane w latach osiemdziesiątych, mogło być napisane teraz lub w przyszłości.

Polachek dorastała na przedmieściach Connecticut w latach dziewięćdziesiątych, całkowicie zakochana w muzyce. „Moje nawyki słuchania pojawiły się po raz pierwszy, gdy dostałam magnetofon kasetowy, mając około dziewięciu lub dziesięciu lat. Mogłam go używać do nagrywania moich ulubionych piosenek z radia, a wtedy wydawało mi się to rodzajem hakowania rzeczywistości. To było takie ekscytujące czekać, aż moje ulubione piosenki zostaną odtworzone i nagrane – mieć tak osobistą relację z przechwytywaniem dźwięku”. Kiedy pojawił się Napster, była „podekscytowana, że mogę słuchać utworów muzycznych, o których wiedziałam, że nie znajdę ich nigdzie indziej”. Ale także kupowanie używanych płyt CD przez Internet, „od pięciu do dziesięciu tygodniowo, po dolara za sztukę, po prostu pochłaniając muzykę. Dla mnie to był raj.”

Ta muzyczna konsumpcja osiągnęła szczyt, kiedy była didżejką w stacji radiowej University of Colorado. Potem, jak na ironię, to zapoczątkowanie Chairlift zepsuło jej młodzieńcze nawyki słuchania. „Kiedy zacząłem tworzyć muzykę, poczułem, że moja zdolność do słuchania wielu rzeczy faktycznie spadła” — śmieje się Polachek. „Czułam, że przeniosłam się do słuchania rzeczy, które sama robię.”

Obecnie jej harmonogram działa na jej niekorzyść. „Zwykle spóźniam się do własnego życia we wszystkich rzeczach, więc chciałbym być osobą, która ma czas na filiżankę kawy, siadanie i słuchanie płyty od początku do końca.” Ale słuchanie pozostaje kluczowe dla jej procesu twórczego. „Jedną z rzeczy, które uwielbiam robić, gdy pojawiam się w studiu nagraniowym, zwłaszcza takim, które nie jest moje, jest słuchanie przez chwilę muzyki na głośnikach, aby dostosować się do [przestrzeni]. To często ma decydujące znaczenie dla tego, jak potoczy się dzień i jakie pomysły mnie zainspirują.”

A w 2022 roku, realizacja zadań związanych z nagrywaniem, które zeitgeist wprowadził w grę, musi teraz konkurować z graniem przed jej w pełni dorosłą publicznością (w tym koncerty rozpoczynające się z jedną z innych wschodzących gwiazd pandemii, Dua Lipa). Wszystko to oznacza nowy sposób wyobrażania sobie i słuchania, ponieważ koncertowanie wymusza fragmentaryczny sposób pracy. „Byłam w stanie pracować nad nową muzyką w małych porcjach”, wyznaje, „kilka tygodni na raz. Ale nigdy nie nagrałam płyty w ten sposób, w małych rozdziałach podczas koncertowania na żywo.”

Niezmienna jest jednak jej miłość do dźwięku i szacunek dla jego efektów. „W tej chwili mam prawdziwą obsesję na punkcie dźwięków, które są rozmieszczone przestrzennie, które mają w sobie fizyczność – rzeczy, które mają rodzaj ciepłego rezonansu, ale są małe, specyficzne i namacalne.”

Przywołuje poetycki opis muzyki jako „wibrującego powietrza, z którym możemy mieć naprawdę bogatą relację. Bez zwracania na to uwagi przez nas w ogóle, może całkowicie zmienić scenariusz społeczny lub to, jak się czujemy lub jakie mamy pomysły. Ale wtedy, jeśli zdecydujesz się poświęcić temu swoją uwagę, możesz wchodzić coraz głębiej i głębiej i głębiej i głębiej. Myślę, że to sprawia, że tak zasadniczo różni się to od innych form sztuki.”